Na mijn recensie van de 85-jarige jazzmuzikant Michel Portal, die excelleert in zijn nieuwe album MP85, volgt hier alweer een album van een leeftijdgenoot, dit album met weliswaar 3 namen op de titel is eigenlijk een eerbetoon aan drummer John Engels. Afgezien van de achtergrond, muzikale smaak of voorkeur, een optreden met John Engels is een onbetaalbare ervaring. Zodra je die beat voelt, weet je, dit is het echte werk (Benjamin Herman). Op 85-jarige leeftijd is John een van de weinige overlevende vernieuwers van zijn generatie en nog steeds is hij een virtuoze slagwerker. Ik heb hem talloze malen gezien en iedere keer weer raakte ik in de ban van zijn feilloze gevoel voor ritme en muzikaliteit. Hij was de oudste zoon van drummer John Engels sr., die hem geen les gaf, “leer maar een echt beroep”, maar hij kreeg wel de nodige ervaringen mee, ook op het conservatorium was hij niet welkom als linkshandige drummer. Hij begon zijn professionele carrière in 1953 toen hij pianiste Mary Lou Williams als 18-jarige begeleidde tijdens haar optredens in Scheveningen en sindsdien is hij nooit gestopt met spelen. Als hij met pianist Cees Slinger werkt in de Amsterdamse club Sheherazade krijgt hij het verzoek een combo te vormen dat vanaf 1958 als huisorkest gaat fungeren, dit wordt de legendarische Diamond Five met Cees Smal, Harry Verbeke, Cees Slinger, Dick van der Capellen (na een ongeluk vervangen door Jacques Schols) en John Engels, het niveau van de groep was dusdanig dat jazzfenomenen als Stan Getz en Phil Woods graag meespeelden.

Na het uiteenvallen van de groep werd John lid van het Louis van Dijk Trio en in 1960 werd hij lid van de eerste moderne big band van Nederland, die van Boy Edgar waarin een verzameling van zowel studio muzikanten, ex Diamond Five leden als avant-gardisten te horen waren. Een geweldig orkest waarin alles niet even gladjes verliep maar daardoor juist zo interessant. John werd daarna de drummer van avant-gardist Theo Loevendie en met de ritmesectie van de Diamond Five de vaste begeleidingsgroep van Ben Webster in diens Nederlandse periode (1966-1969), Ben was een van de eerste grote jazznamen die ik diverse keren heb gezien. Een van de hoogtepunten in John’s loopbaan waren zijn twee tournees met Chet Baker naar Japan in 1986 en 1987, “die vogel kwam van een andere planeet” roept Engels steevast als deze concerten ter sprake komen. “Chet redde mijn leven, het was een verschrikkelijk moeilijke tijd, mijn eerste vrouw was zo jong gestorven. Chet was een gevoelig mens, hij hielp me erdoor, de concerten met hem in Japan waren de beste in mijn leven”.

Dit album staat in het teken van John’s 85ste verjaardag die zou plaatsvinden in 2020, hij zou welkom zijn in ieder club opdat men eer kon bewijzen aan één van de coryfeeën van de Nederlandse jazz, maar toen was daar covid-19 en alles ging dicht. Op John’s verjaardag, 13 mei, middenin de eerste lockdown, vulde zijn hele straat zich met muzikanten en vrienden, zijn vrouw en soulmate Liz zette zijn drumstel op straat en hij speelde de ganse middag met iedereen die langs kwam. Een bitterzoet moment in wat het stilste jaar zou worden in John zijn professionele carrière maar ook in die van elke muzikant op de planeet (hoestekst van Benjamin Herman).

John is niet de enige op dit album, hij wordt bijgestaan door twee topmuzikanten, zowel nationaal als internationaal. Allereerst bassist/componist Joris Teepe, die jaren doorbracht in New York en daar met alle grote jazzhelden speelde en uitgroeide tot een veelgevraagde sessie muzikant, terug in Nederland geeft hij les aan het Prins Claus College in Groningen. Onlangs recenseerde ik zijn album met Don Braden. En dan is er altsaxofonist Benjamin Herman, die ook de tekst bij de cd schreef, hij is al jarenlang bezig en heeft veel albums op zijn naam staan. Belangrijk is ook dat hij de jazz populair heeft gemaakt bij de jeugd middels zijn groep New Cool Collective een groep die al 25 jaar successen viert. Het repertoire op dit album is een mix van klassiekers zoals “Fried Bananas” van Dexter Gordon, “Moose the Mooche” van Charlie Parker, “The Peacocks” van het gelijknamige album van pianist Jimmy Rowles met Stan Getz op tenorsax en natuurlijk het titelnummer “When will the blues leave” van Ornette Coleman. Van start wordt er gegaan met het aloude “Sonny Boy” van De Sylva/Brown/Henderson en in 1928 opgenomen door Al Jolson, maar het is natuurlijk bekender door de versie van Sonny Rollins. Herman geeft hier een fantastische versie, waarbij John hem flink op de hielen zit, wat een kracht en explosiviteit weet hij op te brengen.

“The Peacocks” is een prachtige ballad waarin Herman doet denken aan oldtimers als Benny Carter, heel fraai. “Fried Bananas” is een compositie van “Long Tall” Dexter die ik vaak zag optreden en ook kende uit het Bohemia Jazz Cafe. Engels, Teepe en Herman geven een gedreven uitvoering van het nummer, om een oud adagium te gebruiken, het swingt de pan uit. Het geweldige “When will the blues Leave” staat o.a. op het geweldige album “Something Else” van Ornette Coleman en Paul Bley gebruikte de titel ook voor een van zijn lp’s. De versie van Herman en zijn partners in crime is een eigen variant maar komt qua klankkleur dicht bij het origineel. “I found a new baby” van het songwriters duo Jack Palmer en Spencer Williams, ooit uitgevoerd door Sydney Bechet en Bing Crosby krijgt hier een geheel eigentijdse versie die heel aangenaam overkomt. Het supersnelle “Moose the Moose” van Parker is een kolfje naar zijn hand voor Herman, super. Er zijn twee bonustracks “Bittersweet” van Cedar Walton en Sam Jones en “Time was” van De la Fuente? Prado en Russell, o.a. opgenomen door Coltrane, geweldige versie hier.

Het is fijn en we mogen er dankbaar voor zijn dat het BIM huis de ruimte en faciliteiten ter beschikking heeft gesteld waardoor dit album tot stand kon komen en de jazzliefhebber kan genieten van dit fraaie album van drie groten uit de Nederlandse jazz en een terecht eerbetoon aan maestro John Engels !

Jan van Leersum.